Lieve Pumpkin

Bad hair day

Hallo lieve Pumpkin,

Soms heb je van die dagen….Die noemen we voor de goede orde dan maar even bad hair days. Daar had ik er vroeger echt heel veel van. Geboren met vlas dat niet wilde groeien, dunne sprietjes met een kleur van een vale herdershond. En voordat je nou gaat zeggen dat dat best meeviel en ik mezelf niet zo naar beneden moet halen, kan ik je vertellen dat dit niet mijn eigen woorden waren.

Verbazingwekkend hoe mensen ineens irritant eerlijk worden als je je op je kwetsbaarst voelt. Kom ik zo op terug. Wij hebben allebei wel een tic ontwikkeld wat betreft onze kapsels. Bij mij uit nood geboren, vanaf mijn pubertijd gewapend met haarlak en de krulspelden van oma, om de strijd met het melkboerenhondenhaar aan te gaan. Naar een kapper ging ik niet, want ik had al vroeg geleerd dat ik dat knippen net als oma prima met een keukenschaar kon.

Nee, prinsesje, jij bent niet zo heel vaak door de huis-, tuin- of keukenschaar te pakken genomen, jij had je eigen kapsalon waar je met je oma heen ging. Jij mocht al jong je eigen kapseltje kiezen, want daar had jij vanaf je vierde jaar al wel je eigen kijk op, en die bewuste kerst had je dus een volwassen boblijn laten knippen. En stoer dat ik dat vond! Ik durfde dat soort dingen dus echt niet. Jij deed dat gewoon, net als gaatjes in je oren. Dat deed je ook gewoon.

Net als zeggen tegen de juwelier,die de gaatjes prikte, dat mama nu aan de beurt was en dat ik me niet moest aanstellen. Sindsdien ben ik nooit meer bang geweest voor naalden, daar had je me even snel van af geholpen. Gelukkig maar, want als ik nog steeds dezelfde kwezel was geweest met naalden, had ik de afgelopen jaren heel wat kalmerende pilletjes moeten slikken. Nu dwaal ik dus af.

Terug naar mijn kapsel, en de commentaren die ik vooral tegenwoordig krijg. Mijn kapsel was jarenlang vooral stormbestendig. Het waren zeker geen wapperende manen die ik in bedwang moest houden, meer stro dat op zijn plek moest worden gehouden. Wederom niet mijn woorden. Natuurlijk was ik me er best van bewust dat mijn haar niet mijn grootste schoonheid was. Iedere week een spuitbus ‘extra strong’ er in, iedere dag de rollers voor het naar werk gaan draaien, heel veel touperen, en later met iedere kleur aan de gang die je maar kan bedenken. Waarschijnlijk heb jij daar je eigen ideeën vandaan gehaald, maar dan met uitzonderlijk beter haar.

De foto’s die ik op opa’s computer voorbij zie komen, laten me ontelbare verschillende fasen in mijn leven zien, met daarbij behorende kapsels. Blond vond papa het mooist, jij vond mijn rode variant het leukst, en je broer vond de lapjeskat het grappigst, met wel 8 verschillende kleurtjes. Mijn kapsel was altijd alleen geschikt voor halflang of kort, terwijl jij ook nog wel eens voor de lange haren koos. Maar qua kleur heb jij het ondertussen van mij ook dik gewonnen. Aangezien mijn reis door het land van de haarverf een paar jaar geleden een abrupt einde kreeg.

Een nieuw paardenmiddel werd in mijn strijd, tegen de ontstekingen, geworpen, en daar ging mijn weelderige haardos richting afvoerputje. Binnen een dag was het gebeurd. Nog een paar vreemde grasplekjes hield ik over, en die heb jij vakkundig weggemaaid met de tondeuse. Om binnen vierentwintig uur van mensen te horen, dat je toch al nooit een echte mooie bos haar had, en dat dit me ook heel prima stond. Houden zo! Nooit meer zo als je het eerder had doen hoor!

Je houdt je stoer, maar jongens, dit was wel even iets om mee te dealen. Het feit dat je je haar verliest is iets dat ik bij vriendinnen had zien gebeuren, helaas. Zij kozen alle drie voor het dragen van een pruik. Daar waren mooie bij, passende en minder goed passende, hele dure, van echt haar, maar ze waren nooit echt een onderdeel van mijn vriendinnen. Het meemaken van hun strijd met haarverlies, deed mij kiezen voor andere opties. Je wilt niet weten wat je dan te horen krijgt.

Leuke reacties, als: wat ben jij een stoer wijf! Maar ook: goh, is het al Koninginnedag?, op het moment dat ik nog bleek in de zon liep en mijn hoofd beschermde met een mooie hoed. Toen het erg warm werd, waren er medelijdende opmerkingen; dat het met een pruikje op ook wel erg warm moest zijn en ze daarom begrepen dat ik hem thuis had gelaten. Je knikt, en glimlacht en je denkt ondertussen al vloekend en grommend, stomme tut, ik heb geen pruik! Maar je zegt het niet.

Mensen vinden ook dat ze hun hele levensverhaal aan je kwijt kunnen, omdat je je zo kwetsbaar opstelt. In de loop der tijd heb ik niet alleen eelt op mijn hoofd gekregen, maar ook op mijn ziel. Niet dat het ernstig is hoor, want vaak is het liefdevol bedoelt. Het grote, zigzaggende litteken van oor tot oor werd ook niet echt aan het oog onttrokken op dagen dat ik met lef en bravoure gewoon mijn hoofddoek thuis liet.

Een verhaal op zich, die hoofddoeken. Want wie had het lef durven hebben om bij mij aan te komen met de hoofddoekenkwestie? Heel wat complimenten juist over gekregen. Gemaakt van geknoopte sjaals. Vestjes die met een zwier tot een machtig hoofddeksel werden gedrapeerd, lappen stof die mooi in elkaar gedraaid werden tot een hoofdtooi. Leuk al die reacties. Goed voor je ego. Maar oh, hoe fout kon het nog gaan op het moment dat ik even voor een moment koos, om wat minder zware medicijnen te nemen, en even een kleine vakantie in bouwde voor mijn lichaam en ziel.

Even een tijdje vrij van de rotzooi. Het was immers zomer, dus gunde ik me die vrije tijd. Zelfs nog een berichtje uitgedaan op Facebook, zodat vrienden, en vage bekenden op de hoogte waren van dit besluit. Dacht toch echt dat mensen zouden snappen dat het woord vakantie betekent dat iets waarschijnlijk niet permanent is. Dus tijdelijk. Met dikke hoofdletters.

Niets is minder waar Pumpkin. Mijn vakantie verstreek met het invallen van de herfst zullen we maar zeggen. Veel mensen die iets onder de leden hebben, weten dat de herfst nooit de allerbeste tijd is. Vaak wordt medicatie verhoogd of opnieuw voorgeschreven. Zo ook bij mij. Maar de complimenten die ik had ontvangen de afgelopen weken over mijn hernieuwde kapsel. Dat het zo veel dikker was dan vroeger, en zo mooi vol, en zo leuk met die plukjes, staat je veel beter dan dat kale, (alsof dat een keuze was) moet je houden meid!, staat je gooooeeeeeed!, kon ik dus resoluut de prullenmand in gooien. Want ja, nu ben ik weer terug bij af…. blootshoofds, kaal, vooral wit, het heeft geen zon gehad. Heb jij enig idee wat me de komende tijd te wachten staat aan commentaar?

Morgen kom jij het stoeigras even bijwerken, afmaaien denk ik, en dan ga ik van de week de wijde wereld weer in, met goede zin. Want een bad hair day kan ik de komende tijd niet hebben.

(P.s. fijn dat je de haarverf uit je winkelmandje hebt verruild voor die waanzinnige hoofddeksels! )

Wil je meer verhalen van mama lezen? Kijk dan eens onder het kopje ‘Lieve Pumpkin‘. Iedere zaterdag plaatst mama hier een nieuw verhaal over wat haar bezig houdt. Heb je een vraag aan mama? Stuur dan een mail naar mama@ggblog.nl